Hz. Muhammed’in Kişiliği

* Daima düşünceliydi…
* Susması, konuşmasından uzun sürerdi…
* Lüzumsuz yere konuşmaz; konuştuğunda ne fazla, ne eksik söz kullanırdı…
* Dünya işleri için kızmazdı…
* Kötü söz söylemezdi…
* Affediciliği tabii idi…
* İntikam almazdı…
* Düşmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref ve değer de verirdi…
* Kendisini üç şeyden alıkoymuştu: Kimseyle çekişmezdi. Çok konuşmazdı. Boş şeylerle uğraşmazdı…
* İmanı, umutsuzluğa düşürmezdi…
* Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı…
* Hiç kimseyi ne yüzüne karşı, ne de arkasından kınar ve ayıplardı…
* Kimsenin kusurunu araştırmazdı…
* Kimseye, hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi…
* Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dikkatle dinlerdi…
* Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse, o da güler; bir şeye hayret ederlerse, o da onlara uyarak hayret ederdi…
* Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi…
* Her zaman ağırbaşlıydı…
* Konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı…
* Kelimeleri, parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı…
* Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü; ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilir, vakar ve sükûnetle rahatça yürürdü…
* Kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi…
* Bir gün kendisinden yaşça küçük bir dostunun omuzlarından tutarak şöyle demişti: “Sen dünyada garip bir kimse yahut bir yolcu gibi ol!”
* Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu…
* Adet üzere sarf edilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı…
* Sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz, bağırmazdı…
* Fakirlerle birlikte yerdi; öyle ki onlardan ayırt edilemezdi…
* Önüne ne konulursa yerdi…
* Sade kıyafetler giyer, gösterişten hoşlanmazdı…
* Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmez, bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı…
* Sabahları evinden çıkarken şöyle söylerdi: “İlahi, doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa uğramaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlık edilmekten sana sığınırım.”
* Sıradan değildi; ama sıradan insanlar gibi yaşardı.
* O, Hz. Peygamber’di.
* Efendimizdi. (Aleyhissalatü vesselam)